Gewogen

Zachtjes leg ik het neer,
Op een weegschaal van papier
De emoties van voorheen
Gelaagd met meer dan duizend woorden

Precies genoeg voor beeld

Het wegen gaat moeizaam
De weegschaal bezwijkt
Onder zijn eigen nutteloosheid
En gebrek aan erkenning

De emoties maken zich zwaar
En trekken zich samen
Tot een gebalde vuist
Waarmee driftig wordt gezwaaid

Het is nu wachten op de wind
Die alles verdunt, verspreidt, verliest
Opdat oude zaken zich vervormen
Tot wat nieuws...